استفاده از صابون گیاهی موجب تقویت بینایی می شود

صابون سازان در ناپل در اواخر قرن ششم (در آن زمان تحت کنترل امپراتوری روم شرقی) عضو یک صنف بودند و در قرن هشتم، صابون سازی در ایتالیا و اسپانیا به خوبی شناخته شده بود.

کاپیتولاری کارولینگی De Vilis، که قدمت آن به حدود 800 سال می رسد، که نشان دهنده اراده سلطنتی شارلمانی است، از صابون گیاهی به عنوان یکی از محصولاتی یاد می کند که مباشران املاک سلطنتی باید آنها را محاسبه کنند.

سرزمین‌های اسپانیا قرون وسطی تا سال 800 صابون‌ساز پیشرو بودند، و صابون‌سازی در پادشاهی انگلستان در حدود سال 1200 آغاز شد.

از صابون‌سازی هم به‌عنوان «کار زنان» و هم به‌عنوان محصول «کارگران نیکوکار» در کنار سایر ملزومات از جمله تولیدات نجار، آهنگر و نانوا یاد شده است.

در اروپا، صابون در قرن نهم از چربی های حیوانی تولید می شد و بوی نامطبوعی داشت. زمانی که روغن زیتون به جای آن در فرمول های صابون مورد استفاده قرار گرفت، تغییر کرد، پس از آن بخش عمده ای از تولید صابون اروپا به مناطق پرورش زیتون مدیترانه منتقل شد.

صابون توالت سخت توسط اعراب وارد اروپا شد و به تدریج به عنوان یک کالای لوکس گسترش یافت. اغلب معطر می‌شد. در قرن پانزدهم، ساخت صابون در جهان مسیحیت تقریباً صنعتی شده بود و منابع آن در آنتورپ، کاستیل، مارسی، ناپل و ونیز بود.

در فرانسه، در نیمه دوم قرن پانزدهم، تولید حرفه ای نیمه صنعتی صابون در چند مرکز پروونس – تولون، هیرس و مارسی – متمرکز شد که بقیه فرانسه را تامین می کرد.

در مارسی، تا سال 1525، تولید حداقل در دو کارخانه متمرکز بود، و تولید صابون در مارسی تمایل داشت که سایر مراکز پرووانسال را تحت الشعاع قرار دهد.

صابون‌های ظریف‌تر بعداً از قرن شانزدهم در اروپا تولید شدند و از روغن‌های گیاهی (مانند روغن زیتون) به جای چربی‌های حیوانی استفاده کردند.